47 Meters Down - ดิ่งลึกเฉียดนรก

ไม่รู้ทำไมพอยิ่งโตก็ยิ่งดูหนังน้อยลงเรื่อยๆ

ทั้งๆที่แต่ก่อนคุณพ่อก็มักจะซื้อหนังซีดีเป็นแผ่นๆเก็บจนเต็มตู้ แต่อยู่ๆมันก็ไม่เคยเพิ่มจำนวนขึ้นมาอีกเลยเหมือนกับคุณพ่อเกิดอาการเบื่อหนังขึ้นมา รวมทั้งการเปิดทีวีดูเองก็น้อยลงตามลำดับ

พอไม่ได้ดูหนังนานๆ ดูเรื่องไหนก็ดูจะสนุกไปทุกเรื่อง

และวันนี้ก็ฤกษ์งามยามดีได้ดู 47 meters down หรือว่า ดิ่งลึกเฉียดนรก ที่เคยเปรยๆกับเพื่อนว่าอยากดูไว้ ถึงจะได้คะแนนจากฝูงชนแค่น้อยนิดก็ตาม

--- สปอยยย นาจาา ---

ตัวละคร : พี่สาว (ลิซ่า), น้องสาว (เคท) สองพี่น้องที่ลงไปดูฉลามด้วยกัน

---

พระเจ้า ชีวิตคนเรามันจะระทึกขวัญไปแล้ว ฉันสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกของลิซ่าได้อย่างแจ่มชัด ไม่รู้ว่าเพราะนิสัยของตัวเองเป็นคนที่ไม่กล้าออกจากโซนของความปลอดภัยแบบลิซ่าเหมือนกันไหม ตั้งแต่ความรู้สึกก่อนจะลงไปใต้ท้องทะเล และเรื่องราวระหว่างนั้น

'ฉันทำไม่ได้' ลิซ่าพูด แต่สุดท้ายก็ต้องลงไปอยู่ดี

(เป็น จขบ เองก็กลัวโว้ยยย)

เรื่องราวระทึกขวัญเริ่มต้นนับจากนั้น ลุ้นได้กับทุกฉากที่ตัวละครออกจากกรง ว่าฉลามมันจะมางาบตอนไหน

หนึ่งในฉากที่ไม่มีอะไรแต่รู้สึกอินเป็นพิเศษก็คือ ฉากที่ลิซ่าว่ายออกไปหาแสงไฟเพราะคิดว่าเป็นคนที่ลงมาช่วยแต่หาพวกเธอไม่เจอ

ฉากนี้เธอต้องออกจากจากกรง ว่ายแนบติดพื้นกันฉลามพุ่งมาโจมตีจากด้านล่าง แต่เมื่อถึงจุดๆหนึ่ง พื้น (โขดหิน) ก็หมดไป เพราะมันคือเชิงของหน้าผาใต้น้ำแล้ว

เบื้องหน้าคือท้องทะเลสีครามที่มองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากสีฟ้าใต้น้ำ (กำลังคิดอยู่ว่า ถ้าเกิดเรื่องราวอย่างในหนังจริงๆ แต่เป็นตอนกลางคืนจะเกิดอะไรขึ้น...)

มันคือบางสิ่งบางอย่างที่น่าหวาดกลัว เราไม่รู้ว่าอยู่ๆข้างใต้เราจะมีอะไรโผล่ขึ้นมาไหม คล้ายๆกับโดนลอยแพลอยเวิ้งว้างในอวกาศนั่นล่ะ

จำได้ว่าตอนเด็กๆ เคยไปว่ายน้ำที่สวนน้ำแห่งหนึ่ง ภายในสวนน้ำตกแต่งแบบธรรมดา ตรงพื้นข้างใต้ก็เป็นกระเบื้องที่คละสีเล่นลายตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือการมโนอันล้ำเลิศของ จขบ

ว่ายไปว่ายมาจู่ๆเจอกระเบื้องสีเข้ม (จำไม่ได้ว่าต่อกันเป็นลายจระเข้หรือว่าฉลาม) หลังจากนั้นก็เกิดอาการสติแตก รู้สึกเหมือนกับมีตัวอะไรจะงาบตัวเองจากใต้น้ำอยู่เรื่อยๆ ไม่รู้ว่าฝูงปลาในมหาสมุทรใช้ชีวิตกันยังไง ถ้าวันหนึ่งมันมีความรู้สึกมากมายแบบมนุษย์ขึ้นมาจริงๆ

ความรู้สึกกลัวจากการถูกผู้ล่าไล่ล่าอยู่ตลอดเวลา...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆเกิดเป็นปลาแบบดอรี่ (ความจำสั้น) ก็เป็นเรื่องที่ดูจะไม่เลวเหมือนกัน แปบๆก็อาจจะลืมได้ว่าตัวเองอาจจะโดนกินได้ตลอดเวลา

---

ฉากสุดท้ายสุดพีค

เอาจริงๆอย่างที่ว่า ไม่ได้ดูหนังบ่อยๆ เจอฉากอะไรก็ดูตื่นตาตื่นใจไปซะหมด

จวนจะได้ขึ้นไปอยู่แล้ว สลิง เชือก ลวด หรืออะไรสักอย่างนั่นล่ะ ก็กลับมาขาดอีกครั้ง ทำให้ทั้งสองคนตกลงไปใหม่

ขาของลิซ่าติดอยู่ข้างใต้ ออกไปไหนไม่ได้

ออกซิเจนกำลังจะหมด

เคทออกไปเอาถังออกซิเจน ทว่าระหว่างทางเจอฉลาม

และแน่นอน ฉลามบุก

เคทหายไป

ลิซ่าบอกจะไม่ยอมตาย พยายามลากถังออกซิเจนเข้ามาเพื่อเปลี่ยนถังใหม่

ลิซ่าเปลี่ยนถึงได้

อยู่ๆก็ได้ยินเสียงเคทอีกครั้ง

เคทบอกว่าเธอหนีจากฉลามมาได้ แต่เลือดไหลเต็มไปหมด

ลิซ่าออกไปช่วย

ทั้งสองพยายามฝ่าฝันจนสามารถขึ้นไปถึงเรือ

(เจอจริงนี่คงช็อกตายอยู่ตรงนั้น ไม่ได้ว่ายขึ้นไปแล้ว)

ทั้งสองคนหนีขึ้นเรือไปได้ แม้จะถูกกัดเนื้อแหว่งก็ตาม...

เฮ้อ โล่งงง ในที่สุด ทั้งสองคนก็รอดแล้ว

ลิซ่าพูดพึมพำอะไรสักอย่าง เรื่องทั้งหมดเหมือนจะจบด้วยดี แม้เลือดจะลอยออกมาจากมือลิซ่าแปลกๆ เหมือนคนเริ่มมองเห็นไม่ชัด

นั่นคือสิ่งแรกที่ฉันคิด

และในจังหวะนั้นเอง ซีนนั้น ฉากนั้น และตอนนั้น

ผองเพื่อนก็โทรขึ้นมาชวนให้ไปกินข้าว พร้อมกับให้ไปช่วยขนของเข้าหอ ทำให้ทุกอย่างหยุดอยู่อย่างนั้น...

พวกเราไปเดินเล่นกัน ซื้อของ กินข้าว และหลังจากนั้นฉันก็กลับมาเปิดดูต่อที่บ้าน เพื่อจะพบกับ...

WTF

โว้ยยยย

อะไรกันเนี่ยยย

ฉากตัดกลับไปที่ลิซ่านั่งอยู่ในกรงเหมือนเดิม ไม่มีเคท มีเพียงคนสองคนลงมาช่วยจากด้านบน พาเธอขึ้นไป

มันคือภาพหลอน...

หลอน...

หลอน...

ลาก่อน

ขอจบบันทึกไว้แต่เพียงเท่านี้

จิตตกไปถึงตาตุ่มแล้ว

Pictures source:

http://www.imdb.com/title/tt2932536/mediaindex?page=2&ref_=ttmi_mi_sm

http://www.altitudefilment.com/film/sales/10/47-meters-down